هر گاه آدمی گناهی کند ، نقطه سیاهی در دلش پدید می آید،

اگر توبه کرد ، آن نقطه پاک میشود و اگر باز هم گناه کرد ،

آن نقطه بزرگتر می شود ، تاجائی که همه دلش را فرا می گیرد

و از آن پس هرگز روی رستگاری را نمی بیند.

هیچ چیز بیشتر از گناه دل را تباه نمی کند ،

همانا دل گناه می کند و بر آن اصرار می ورزد ،

تا جایی که سرانجام گناه بر آن چیره می گردد

و دل را زیر و زبر می کند.

میزان الحکمه ج4 ص 1899