ذاکرین  اهل بیت (ع) شهر سرابله

رمضان كه می‌رسد، هر كس آرزویی در سر می‌پروراند. آخر رمضان ماه مهمانی است و مهمانی نزد هر كس و هر گروه، معنی خاصی دارد. هر مهمانی، تلقی خاصی از مهمانی دارد و این تلقی چندین و چند معنی ایجاد می‌كند.

رمضان كه می‌رسد، هر كس آرزویی در سر می‌پروراند. آخر رمضان سفره كریمانه میزبان است و كرامت نزد هر كس و هر گروه معنی خاصی دارد. هر كس بر سر سفره‌ای نشسته، تلقی خاصی از كرامت دارد و این تلقی چندین و چند معنی ایجاد می‌كند.

رمضان كه می‌رسد، هر كس آرزویی در سر می‌پروراند. آخر رمضان ماه خداست و خدا نزد هر كس و هر گروه معنی خاصی دارد. هر بندة خدایی تلقی خاصی از خدا دارد و این تلقی، چندین و چند معنی ایجاد می‌كند.

می شود لیستی از انواع مهمانی‌ها تهیه كرد. می‌توان انواع كرامت را برشمرد. می‌توان تمام تلقی های ما از خدا را فهرست كرد. این سه را كه در هم ضرب كنی، كاغذی بلند بالا از انواع آرزو‌ها به دست می‌آید. بعد می‌شود هر كدام را بررسی كرد و نتایجی گرفت. ‌امّا ... امّا چه فایده؟ اصلاً بگذریم. حرف من همین جا تمام شد. من می‌خواستم همین را بگویم كه هر كدام از ما با ذخایر متفاوت و آرزوهای متفاوت وارد رمضان می‌شویم. تا در آخر كار چه پیش آید...

حیفم می‌آید که از این همه تلقی متفاوت، یكی را معرفی نكنم. هر چند از من و امثال من خیلی دور باشد.

یك رمضان هست، رمضان امام خمینی (ره)؛ رمضان بچه‌های كوله‌پشتی بر دوش داخل رمل‌ها؛ رمضان اوین و قصر و شكنجه‌ی ساواك. رمضان ... همان رمضان رسول خدا، علی مرتضی، فاطمه زهرا، امام مجتبی، سیدالشهدا، زینب كبری، ساقی كربلا ... رمضان غریبان بقیع و مظلومان عراق ... رمضان شمس الشموس طوس! این رمضان، رمضان مجاهدان است. رمضان آنهایی كه همه چیز خود را صرف خدا كرده‌اند. حتی هدف زندگی را هم از خدا گرفته‌اند. هیچ دلخوشی جز جهاد و هیچ كاری جز نبرد ندارند... . رمضان آنها، با رمضان ما خیلی تفاوت دارد.

شیطان حدیث پیامبر (ص) را رهزن این معرفت نكند كه بزرگترین دشمن ما، نفس ماست؛ پس بزرگترین نبرد هم در رمضان، نبرد با خواهش‌های نفس است. و باز هم آن حدیث نبوی را در گوش ما زمزمه نكند كه بهترین كار در رمضان، ترك معاصی است. جای این حدیث‌ها این جا نیست! چون كه این مسئله، بین ما و مجاهدان بزرگ اسلام مشترك است. آنها كه زندگی‌شان سراسر جهاد است، بسیار بیش‌تر از ما با نفس خود درگیرند.

خیال خام برمان ندارد كه خمینی بزرگ كه عمرش را به پای اسلام ریخت، با آمریكا نبرد كرد و ما با نفس می‌جنگیم. و بعد دل خوش كنیم كه آن حدیث نبوی به ما می‌خورد!

مبارزه با نفس ما، به بازی كودكانه شبیه‌تر است تا یك مسابقه جدی!

خمینی(ره) و فرزندانش در جبهه‌های جنوب و غرب، رمضانی جدای رمضان ما داشتند. رمضان را فرصت یك ماهة تجدید قوا می‌دیدند برای یك مبارزه دوازده ماهه با همة استكبار !

ما كه زندگی خودمان را داریم و هر از گاهی هم به یاد جهاد می‌افتیم، رمضانی داریم در بهترین حالتش؛ رمضان غفران و پاكی گناهان ...

آنها كه جهاد خودشان را دارند و در جهاد، به یاد زندگی هم می‌افتند، رمضانی دارند و رمضانی...

ای كاش در این رمضان، خدا هوس زندگی جهادی را به دل ما هم بیندازد...